Ταπεινός επισκέπτης τώρα, προσέρχεται στο χώρο αυτό, μ ένα λουλούδι, μια σκέψη, ένα δάκρυ, να προσκυνήσει, να στοχαστεί, να βγάλει από μέσα του όλο τον πόνο, όλη τη θλίψη, όλη την αντίθεσή του για το πεπερασμένο της ύπαρξης, για την κοινή μοίρα. Τις στιγμές αυτές τις επικοινωνίας τους που δεν είναι άλλο παρά ένας χείμαρρος λαλίστατης σιωπής, έχει χίλια πράγματα να πει, να βγάλει από μέσα σκέψεις χίλιες, να μιλήσει θέλει γι αυτά που έγιναν, γι αυτά που δεν έγιναν, για τα "πρέπει" και τα "μη", για ό,τι μας πόνεσε και για ό,τι μας έκανε να χαρούμε, για ό,τι μας δόθηκε και για ό,τι στερηθήκαμε, για το πνεύμα και τη σάρκα, για τη ζωή και το θάνατο, για το φως, για το σκοτάδι, για το μεγάλο ψέμα ή τη μεγάλη αλήθεια.