Από τα παιδικά μου χρόνια, κάθε φορά που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα με τα κάλαντα, άκουγα από τον πατέρα μου την ιστορία με τα βυσσινί σανδάλια. Μου άρεσε και με συγκινούσε κάθε φορά που την άκουγα, γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι οι γονείς του δεν μπορούσαν να του αγοράσουν παπούτσια για τα Χριστούγεννα. Εμένα και τον αδελφό μου Αχιλλέα, φρόντιζε να μην μας λείπει ποτέ τίποτα, προπάντων τις άγιες αυτές ημέρες. Θεώρησα υποχρέωσή μου να γράψω την παιδική ιστορία του πατέρα μου, την οποία είχα αποστηθίσει μετά από τόσα χρόνια. (από τον Επίλογο)