Στον τόμο αυτό ανθολογούνται πάνω από 350 Νεοέλληνες ποιητές από την εποχή του πρώιμου 19ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Πρόκειται για ένα ευρύ πανόραμα της πρόσληψης της ελληνικής αρχαιότητας από τον νεότερο Ελληνισμό μέσω της ποιητικής γραφίδας. Εκκινώντας από τα νεοκλασικά ανακρεοντικά ποιήματα του Χριστόπουλου και του Βηλαρά, την ιδεαλιστική οπτική του Σολωμού και τον πινδαρικό λόγο του Κάλβου, η ανθολογία διατρέχει εκατοντάδες σημαντικούς ή λιγότερο σημαντικούς σταθμούς της νεοελληνικής λογοτεχνίας, συμπεριλαμβάνοντας κορυφαίους εκπροσώπους της αρχαιόθεμης ποίησης, όπως ο Καβάφης ή ο Σεφέρης με την περίφημη μυθική του μέθοδο. Το τρίτο και τελευταίο τμήμα του τόμου αποδεικνύει την αδιάλειπτη ζωτικότητα της αρχαίας παράδοσης, είτε της μυθικής είτε της ιστορικής, στο έργο των ποιητών της μοντέρνας περιόδου. Ο τόμος πέρα από την αναγνωστική απόλαυση που μπορεί να προσφέρει, δύναται να αποτελέσει, χάρη στον όγκο του υλικού που προσφέρει, και ένα βασικό εργαλείο εκκίνησης για τη μελέτη των κυρίαρχων θεμάτων και μεθόδων μέσα από τις οποίες ο νεοελληνικός λόγος αξιοποίησε στην πνευματική κληρονομιά της αρχαιότητας. Αποδεικνύεται λοιπόν εντέλει ότι αυτή η κληρονομιά πολύ περισσότερο από το να αποτελεί βάρος είναι στην πραγματικότητα ένας ανεξάντλητος θησαυρός από τον οποίο αντλεί δυναμικά το σύνολο της νεοελληνικής λογοτεχνίας μέχρι σήμερα.