Έτσι μάθαινα, από Άνοιξη σε Άνοιξη να σε αγαπώ... Πέρα από το χαμόγελο των ημερών σου και των ημερών μου. Πέρα από τη φορά των αέναων δειλινών. Λίγο πιο μακριά από τον χρόνο που λυγούσε. Λίγο πιο κοντά στο θάνατο που παραμέριζε. Έτσι έχω μάθει πια να σε αγαπώ, από τραγούδι σε τραγούδι, από φιλί σε αγκαλιά... Χωρίς δάκρυα στη λίγωση του φεγγαριού σου... Χωρίς φωτοβολίδες στον ερχομό σου... Μα με μονάχα κείνη την ανεκπλήρωτη πεθυμιά της αιώνιας Άνοιξης!... Με κείνο το ροδαλό όνειρο που δε λέει να αλλάξει εποχή!...