Παιχνίδια που παίζουν στις γειτονιές και στις αλάνες, παιδιά που χαλάνε τον κόσμο με τα ξεφωνητά τους παίζοντας μπάλα, μπιζ, κρυφτό, κυνηγητό. Παιδιά που παίζουν τα ίδια παιχνίδια που έπαιζαν και τα συνομήλικά τους σε πολύ παλιότερα χρόνια, όταν ο δάσκαλος λεγόταν "παιδοτρίβης" και η τυφλόμυγα "χαλκή μυία". Παιχνίδια που μαζί τους μεγάλωσαν γενιές και γενιές, παιχνίδια που στις σκοτεινές εποχές ξεχάστηκαν, αλλά δε λησμονήθηκαν, παιχνίδια που όσοι τα έπαιξαν τα θυμούνται με νοσταλγία. Γιατί και οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά. Κι αν δε θυμούνται ίσως το νόμο του Νεύτωνα, θυμούνται το "φτου ξελεφτερία". Σίγουρα!