«Ενώ στην Ελλάδα μεμψιμοιρούμε για τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, παράλληλα δεν αναπτύξαμε συστηματικά τις πολιτικές και στρατηγικές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ανάπτυξη του τόπου, εκμεταλλευόμενοι ακριβώς τις νέες συνθήκες. Η χώρα, ούσα χρεοκοπημένη από το 2010, συνεχίζει να ομφαλοσκοπεί και να αντιμετωπίζει τις νέες προκλήσεις με φοβικά σύνδρομα και με ξεπερασμένα εργαλεία σχεδιασμού και χάραξης πολιτικής. Προσπάθησα, παρά την αδυναμία και αδιαφορία που κατά κανόνα επιδεικνύει η πολιτική ελίτ στο να εκμεταλλευτεί τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της χώρας, να επισημάνω και να αναδείξω πηγές αισιοδοξίας για την Ελλάδα. Η προσπάθεια είναι απόρροια της αγωνίας μου για το μέλλον του τόπου, αλλά και της γενικότερης υποχρέωσής μου ως ακαδημαϊκού δασκάλου.»