Μ αυτά τα παιχνίδια, που με τόση τρυφερότητα συγκέντρωσε ο Στέλιος Ψάρρας, παίξανε πολύ τα παιδιά της Κούταλης, παίξανε με τα χώματα, τσαλαβουτήσανε στη θάλασσα. Γελάσανε πολύ παίζοντας, για να ξορκίσουνε τη θλίψη, που σαν αρμυρή γύρης ήρθε απ την Ανατολή με τα καΐκια μας το 1922, από την Παλιά την Κούταλη. Παλιά και Νέα Κούταλη. Αδιαχώριστες. Το κύμα απ τον Ελλήσποντο -αυτό ενώνει τις δύο πατρίδες- φέρνει κάθε βράδυ τ αρχαία σκαριά και απ το καρνάγιο τ ανεβάζει ένα-ένα στα όνειρα των Κουταλιανών. Είχαν χαρά τα παιχνίδια μας. Αυτό το βιβλίο, δίχως καμιά νοσταλγία, υπενθυμίζει την αθωότητα και την ευγένεια των Ψυχών ενός ολόκληρου κόσμου.