[...]Ο Κώστας Μιχαηλίδης δεν αποτελεί έναν απελπισμένο στοχαστή και ποιητή αλλά έναν γενναίο ευγενή κάποιον που αντικρίζει κατάματα την "ερημιά που πληγώνει" και ακριβώς σ αυτό το αντίκρισμα διακρίνει το "ιερό φέγγος", "το μέσα φως", "τη γενεαλογία της αγάπης". Έτσι η ευγένεια του συνδέεται με την δέηση, την ευχαριστία, ακόμα και τη γιορτή. Σ αυτόν θα βρούμε εικόνες που αφ ενός παραπέμπουν στον Ρίλκε: τον χορευτή, τον ακροβάτη, την "γιορταστική ιαχή", αφ ετέρου πηγάζουν από το Βυζάντιο της Κύπρου, το γεμάτο με την φεγγοβολή και την ευαγγελική γλυκύτητα του Νεόφυτου του Έγκλειστου - μια ζωντανή παράδοση την οποία όμως η Μιχαηλίδης προσεγγίζει από την οδό της ελληνικής σκέψης, τον δρόμο του Ομήρου και του Ηρακλείτου. Παράλληλα, μέσα στην ποίησή του θα συναντήσουμε εικονοπλασία, και φυσικά τον γερμανικό στοχασμό.[...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)