Όταν επιχειρούσε την πρώτη συστηματική καταγραφή του έργου του Γ. Μ. Βιζυηνού, προκειμένου να διατυπώσει τη διαπίστωσή του πως ούτε το έργο αυτό ήταν διαθέσιμο στους κριτικούς ούτε εξάλλου οι τελευταίοι ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα γι αυτό, ο Γ. Βαλέτας βασιζόταν στον ευνόητο και μάλλον απλοϊκό συλλογισμό: για να μελετήσει κανείς το έργο ενός ποιητή, θα πρέπει πρώτα να το έχει γνωρίσει. Εβδομήντα σχεδόν χρόνια αργότερα, η κριτική αντιμετώπιση της ποίησης του Βιζυηνού εξακολουθεί να δίνει την εντύπωση μιας κάθε άλλο παρά δρομαίας εξέλιξης· στη σκιά του μετέωρου βήματος, η κριτική ακόμη στέκει δραματικά επιφυλακτική. Στο εκδοτικό πρόβλημα δόθηκε μια ικανοποιητική προσωρινή λύση το 1955, με τη συγκεντρωτική έκδοση που επιμελήθηκε η Κυριακή Μαμώνη. Όμως οι (γλωσσικές και άλλες) επεμβάσεις του εκδότη ακύρωσαν τότε τη δυνατότητα ενός ευτυχούς αποτελέσματος. Δύο νεότερες και έγκυρες εκδόσεις των διηγημάτων του Βιζυηνού, από τον Παναγιώτη Μουλλά, η παλαιότερη, και τον Βαγγέλη Αθανασόπουλο, η πιο πρόσφατη, αποκατέστησαν την επανειλλημμένα παραβιασμένη σε προγενέστερες αναδημοσιεύσεις αρχική μορφή των έργων αυτών. Ο σκοπός της παρούσας έκδοσης είναι ανάλογος, να παρουσιάσει τα ποιήματα του Βιζυηνού για πρώτη φορά στη μορφή που τους έδωσε ο ποιητής τους. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)