Πρόκειται για τη συλλογή 16 αφηγήσεων που τελέστηκαν στα πλαίσια συνεδριών ψυχοθεραπείας και το απόσταγμα του βαθύτερου νοήματός τους καταγράφηκε από τον παιδοψυχίατρο – συγγραφέα Δημήτρη Πέτρου. Πόσο γνώριμα φαντάζουν τα πρόσωπα των θεραπευομένων; Είναι εκεί απέναντι μου τολμώντας μια βαρκάδα μαζί μου και μια αφήγηση των όσων μπορούν να αφηγηθούν. Βλέμματα και πρόσωπα… με «τρομάζει» η τόση ομοιότητά τους! Παιδιά, έφηβοι, αδέρφια, γυναίκες, μητέρες, άντρες, πατεράδες… στο κοίταγμά τους νιώθω την βαθιά τους επιθυμία να κοιταχτούν, στις αφηγήσεις τους την βαθιά τους επιθυμία να ακουστούν. Με «τρομάζει» η τόση ομοιότητα των αφηγήσεών τους. Τόση καλοσύνη ακούω, μα κακία καμιά σε ό,τι κι αν αφηγούνται – ίσως απωθημένο θυμό και ακίνητες αναμνήσεις. Πόσοι από εμάς, άραγε, έχουμε κρατήσει ακίνητη την ανάμνηση εκείνης της πρώτης ματιάς που υποσχέθηκε να μας «κρατήσει» κοντά της και πόσοι την έχουμε μετακινήσει σε μια άλλη μορφή; Αλήθεια, τι θα γινόταν αν δεν μπορούσαν να κινηθούν οι σκέψεις, οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες μας; Μεταξύ του υπερβολικού και της έλλειψης ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας ηδονοβλεπτικής τραυματολαγνίας. Έχω βάσιμες υποψίες πως η αγάπη για την μέση συνδέεται άμεσα με την ευτυχία και την θεραπΕία της ψυχής, με «τρομάζει» η τόση ομοιότητα της ευτυχίας στους ανθρώπους. Μια γέννηση, δύο αετοί κοιτάζουν μινιατούρες…κινούν να βρουν το βλέμμα τους, να βρουν το πέταγμά τους.