"Κρυμμένη στη φυλακή της ψυχής της μια ολόκληρη ζωή, ζητούσε επίμονα, έστω και μόνο με τα μελαγχολικά μάτια της, την ηθική υποστήριξη. Η Φαίη δεν ήταν ατομίστρια, τα χρήματα δεν την αγγίξανε ποτέ. Τα θεωρούσε απλώς απαραίτητα για την επιβίωση. Ζητούσε αυτό που της έλειπε, λίγα ψίχουλα αγάπης. Από τότε που μπήκε η ασθένεια στο κύτταρό της, ένιωσε πόση αξία έχει το να σε στηρίζουν ηθικά. »Η αξιοπρέπεια και η εμφάνισή της δεν της επέτρεπαν να το εξωτερικεύσει, έκανε φωλιά την καρδιά της για να κρύψει τη στοργή και την αγάπη που της έλειπε, σαν φοβισμένο περιστέρι, λέγοντας πάντα στους ανθρώπους: »"Δώστε απλόχερα την αγάπη σας, το θείο δώρο που έδωσε ο Θεός. Η αγάπη είναι τριαντάφυλλο, αν δεν το ποτίσεις, θα ξεραθεί". "Η Φαίη, στα πενήντα της χρόνια, ένιωσε την ανάγκη να κάνει αναδρομή στο παρελθόν της. Αυτή τη φορά δε θα το φοβηθεί, γιατί αυτό δεν είναι παρελθόν αλλά φίδι φαρμακερό. Θέλει να θυμηθεί σκηνές που θα της φέρουν ζάλη και σκοτάδι στα μάτια της. Ό,τι γράφει πηγάζει μέσα από την ψυχή της και την πραγματικότητα της οικογένειάς της».