14 Σεπτεμβρίου· ανήμερα του Σταυρού! "Δεκατέσσερις Σεπτεμβρίου, ανήμερα του Σταυρού" ήταν η χιλιοειπωμένη φράση που έβγαινε συχνά από τα χείλη της συχωρεμένης της μητέρας. Όταν κάποιος ευαισθητοποιείτο και τη ρωτούσε, εκείνη, έβγαζε χείμαρρο γεγονότων πικρών και πονεμένων, αλλά και όμορφων και συγκινητικών. Όποιος τα άκουγε, άλλαζε τρόπο ζωής. Μάθαινε πολλά με αυτά τα γεγονότα που συνέβησαν πριν και μετά από το "γιαγκίνι της Σμύρνης". Μάθαινε να ζει απλά, ευγενικά, ενάρετα, μάθαινε να εκτιμάει τους ανθρώπους απανταχού της γης, και να τους σέβεται. Μάθαινε να τιμάει τους αγίους όλους και να φυλάει τις εικόνες τους ως κόρην οφθαλμού, πάνω από κάθε θησαυρό της γης. Από αυτούς τους πονεμένους και ταλαιπωρημένους Ίωνες της Μικρασίας, που στάθηκαν στα πόδια τους με το κεφάλι ψηλά και έφτιαξαν σπουδαίες οικογένειες, μάθαμε -όσοι θέλαμε να μάθουμε- να κρύβουμε τους καημούς μας και να φιλεύουμε τον κόσμο καλημέρες. Τους χρωστάμε πολλά· το καλύτερο μνημόσυνο γι αυτούς θα είναι να μη ξεχάσουμε ποτέ την ιστορία τους και κάθε χρόνο τέτοια μέρα να κάνουμε τρισάγιο για τις ψυχές τους, έστω και μόνο με τη φράση: "Αιωνία τους η μνήμη"!