Το παρόν μυθιστόρημα συμπληρώνει μιά τριλογία με τα δύο προηγούμενα ("Απ τα κόκαλα βγαλμένη" και "Ο θησαυρός του Ξέρξη"), παρακολουθώντας τα αποκομμένα και χαμένα Χέρια του αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου, που ανήκε σ έναν μεγαλο-μεγάλο θείο του συγγραφέα για ένα σύντομο χρονικό διάστημα πριν να το αρπάξουν οι Γάλλοι, προκαλώντας άνισες ιστορικές και προσωπικές συνέπειες. Εφόσον λοιπόν το έπαθλο των Καλλιστείων, το Μήλο της θεάς Έριδας, το κρατάει το ένα χέρι, ενώ το άλλο συγκρατεί τον κατεβασμένο χιτώνα που αποκαλύπτει τα κάλλη της, όποιος κατέχει τα Χέρια έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα έχει τύχη στον έρωτα αλλά ατυχία σε όλα τ άλλα. Και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι το 1821 έπεται κατά πόδας, ως ένας νέος φονικότατος Τρωικός πόλεμος, με την αποκάλυψη του αγάλματος το 1820. Η μυθοπλασία της διαδρομής των Χεριών ανά τον κόσμο συμβολίζει, σύμφωνα με τον συγγραφέα, τον αποσπασματικό χαρακτήρα του έρωτα στην εποχή μας, με τις έντονες εξάρσεις του και τις εξίσου απότομες διακοπές, δίνοντάς του έναν βίαιο κι ακρωτηριασμένο χαρακτήρα. Στο μυθιστόρημα παρελαύνουν όλων των ειδών οι έρωτες πλαισιωμένοι από ημιανεξάρτητα επεισόδια, ιστορικά ή πλασματικά, δικτυωμένα με μια ανοιχτή μετααφηγηματική τεχνική ώστε να καλύψει άνετα το χώρο και το χρόνο του θέματος. Συχνά μετοικούν θέματα και πρόσωπα από τα δύο προηγούμενα βιβλία του ιδίου, σχηματίζοντας έτσι έναν κύκλο όπου περιέχεται ενδοκειμενικά και η παγκόσμια λογοτεχνία στα διάφορα είδη της. Οι άνεμοι της ιστορίας, του έρωτα και της γραφής παρασύρουν στο στρόβιλό τους τα πρόσωπα των επεισοδίων σε μιά περιπετειώδη και φαντασμαγορικά ονειρική μυθιστορική μυθοπλασία συχνά παρωδιακή και ειρωνική.