Oι δημόσιοι χώροι - από τους δρόμους και τις πλατείες ως τα εμπορικά κέντρα, τα γήπεδα και τις παραλίες - συνιστούν το αναγκαίο φυσικό υπόβαθρο για την άσκηση πολλών ατομικών δικαιωμάτων, συλλογικής ιδίως δράσης, τα οποία συνδέονται παραδοσιακά με τη δημοκρατική αρχή. Συγχρόνως, οι δημόσιοι χώροι αποτελούν πεδίο συνάντησης και συναναστροφής με καταλυτική σημασία για τη σύνθεση των τριών ιδιοτήτων του προσώπου, ως ατόμου, κοινωνού και πολίτη. Το βιβλίο μελετά τη νομική έννοια, το περιεχόμενο και τη σημασία του δημόσιου χώρου για την άσκηση των συνταγματικών δικαιωμάτων. Η υπόθεση εργασίας, που προσδιορίζει και τη μεθοδολογία της έρευνας, αφορά τη διάκριση δύο όψεων στη συνταγματική ανάλυση και θεμελίωση του δημόσιου χώρου, σύμφωνα με το ισχύον δίκαιο: α) την υποκειμενική, η οποία εξετάζει την έννοια του δημόσιου χώρου, όπως αναδύεται μέσα από το πλαίσιο προστασίας των προσωπικών δεδομένων, εστιάζοντας στην προσωποκεντρική αντίληψη των δικαιωμάτων, και β) την αντικειμενική, η οποία συνδέεται με τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του δημόσιου χώρου ως αναπόσπαστου όρου άσκησης θεμελιωδών συνταγματικών ελευθεριών. Η μελέτη υποστηρίζει την αναγνώριση ενός δικαιώματος στον δημόσιο χώρο, με βάση τη ρεπουμπλικανική παράδοση, αλλά με φιλελεύθερα χαρακτηριστικά, το οποίο υπερβαίνει τη διαδικαστική όψη των θεσμικών εγγυήσεων της ελευθερίας. Για τον σκοπό αυτό, προβάλλεται η αναγκαιότητα της ρητής συνταγματικής κατοχύρωσης του δικαιώματος στον δημόσιο χώρο και εξετάζεται η νομική φύση και η θεμελίωσή του. Τέλος, περιλαμβάνεται η επεξεργασία των πρόσφορων ερμηνευτικών εργαλείων για την αποτελεσματική λειτουργία του συνταγματικού δικαιώματος στον δημόσιο χώρο.