Το βιβλίο περιλαμβάνει κείμενα που αποτελούν σπουδή στο έργο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Στον πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας Παναγιώτης Ανδριόπουλος σημειώνει: «Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ποταμός χρυσορρόας! Ανεξάντλητος, ακένωτος, διαχρονικός: μελωδός, ποιητής, αγωνιστής, στοχαστής. Ο Θεοδωράκης σαρκώνει τον Αριστοτέλη: «ὁ ἄνθρωπος φύσει πολιτικὸν ζῷον». Είναι ο Διόνυσος που μας εκβακχεύει. Ο ίδιος είναι Μωυσής που οδηγεί τον λαό στη γη της Μουσικής Ποιητικής. Είναι αυτός που μας δίδαξε ότι πρέπει να είμαστε άξιοι της ελευθερίας μας. Εύστοχα μας τοποθετεί τον Θεοδωράκη η Ιουλίτα Ηλιοπούλου: Δημόσιος ο ίδιος ως σύμβολο, ως κοινός τόπος αναφοράς, ως κομβικό σημείο που πάνω του τέμνονται οι πολλοί δρόμοι της σύγχρονης ιστορίας, της τέχνης, της ανθρώπινης περιπέτειας, καταφέρνει ωστόσο να παραμένει ο μοναχικός ιδιώτης ενός γλαυκού ουρανού που με την αυθορμησία παιδιού ονομάζει τα πράγματα κι αυτά τον ακολουθούν στο παιχνίδι τής κάθε λεπτού δημιουργίας. Τα κείμενα του βιβλίου τούτου είναι αποτέλεσμα αγάπης του... αθέατου —αν είναι δυνατόν!— Μίκη Θεοδωράκη. Του Θεοδωράκη των εκκλησιαστικών συνθέσεων της εφηβείας του, της σπουδής της βυζαντινής μουσικής στην εξορία και τη φυλακή, των μεγάλων εκκλησιαστικών έργων της Μεταπολίτευσης. Του Θεοδωράκη της Γαλλίας και του Πωλ Ελυάρ. Του Θεοδωράκη του Νίκου Σκαλκώτα, της Ραλλούς Μάνου, του Νικηφόρου Βρεττάκου, του Διονύση Καρατζά, του Θάνου Μικρούτσικου, του Ρόνι Μπου Σάμπα. Του Θεοδωράκη που είπε σε ευχαριστήριο μήνυμά του προς το Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, όταν τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα (2009), ότι και μόνο το άκουσμα της λέξης «Βόσπορος» τον γεμίζει χαρά και τον παραπέμπει στα μέτρα και τις κλίμακες της βυζαντινής παράδοσης από την οποία εμπνεύστηκε ο ίδιος. Τόνισε, μάλιστα, ότι η Ελλάδα και η Τουρκία μοιράζονται τη μεγάλη παράδοση του Βυζαντίου και επεσήμανε ότι οι μουσικές κλίμακες στην παραδοσιακή τουρκική μουσική είναι οι ίδιες με τις μουσικές κλίμακες της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, ακόμα και του ρεμπέτικου.