Δέκα διηγήματα, εβδομηντάχρονη συγκομιδή βιωμάτων, εντυπώσεων που χαράχτηκαν βαθιά στη μνήμη, και προβληματισμών μιας γεμάτης από εμπειρίες ζωής, συνδέουν το παρόν με το παρελθόν, αποτελώντας ουσιαστικά ένα μωσαϊκό, όπου ο ανθρώπινος πόνος, η αγωνία, η προσμονή και η σκληρότητα εν τέλει της ζωής εκμηδενίζουν την έννοια του χρόνου, αποδεικνύοντας ότι η συνέχεια, παρά τις ποιοτικές και ποσοτικές αλλαγές που την διαπερνούν, δεν καταργεί ούτε απαλύνει την τραγικότητα του ανθρώπου, που η μνήμη, μόνη αλλά απατηλή, συνιστά παραμυθία της. Διότι σε όλα τα διηγήματα, περισσότερο ή λιγότερο, άλλοτε ενεδρεύει, άλλοτε λανθάνει, άλλοτε καραδοκεί και άλλοτε πρωταγωνιστεί ο θάνατος. Ο Λουκιανός Ζαμίτ, παλαιός τεχνίτης του είδους, βασισμένος σταθερά στην κερκυραϊκή εντοπιότητα, είναι συνεχιστής της επιχώριας παράδοσης, η οποία γεννήθηκε με το έργο ενός μεγάλου τεχνίτη του λόγου, του Ντίνου Θεοτόκη και συνεχίστηκε με την Ειρήνη Δεντρινού, τον Ηλία Σταύρο, την Κατίνα Παπά, τον Νάσο Δετζώρτζη, τον Τάσο Κόρφη. Μέσα από τις γραμμές του βιβλίου περνά, σαν κινηματογραφικό φιλμ, η ζωή του τόπου του και η ιδιοτυπία των ανθρώπων του, ενός χώρου με μεγάλη συμμετοχή στον νεοελληνικό πολιτισμό και ξεχωριστή κουλτούρα. Είναι η ιστορία στις μικρές εκδηλώσεις της, η οποία μετατρέπεται σε μύθο και ως πανοραματική εικόνα αποτυπώνει την ταραγμένη αλλά και νοσταλγική εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας, φθάνοντας έως τις μέρες μας.