Ο Spencer φαινόταν σκεπτικός καθώς άκουγε. Κούνησε το κεφάλι του, σαν να διαφωνούσε με τις σκέψεις του. ― Εγώ δεν ξέρω να αγαπώ έτσι κι αλλιώς. ― Τι εννοείς; Ο Spencer πριν εξηγήσει στον Νικόλα γέλασε. ― Πώς μπορείς να αγαπήσεις κάποιον όταν δεν ξέρεις πώς να αγαπάς τον εαυτό σου; Ξέρω σίγουρα να με μισώ. Ξέρω σίγουρα να με καταστρέφω. Αλλά να με αγαπώ; Να αγαπώ; Όχι, συγγνώμη, αλλά δεν έμαθα ποτέ πώς. Μια ζωή προσπαθώ απλά να κερδίσω την αγάπη των άλλων, κι ας ήταν λειψή. Αλλά να προσπαθώ να αγαπήσω εμένα; Όχι! Δεν ξέρω γιατί μπορεί να αξίζω την αγάπη μου, ούτε γιατί έχω φτάσει εδώ που έχω φτάσει. Οι άνθρωποι λένε πως με αγαπάνε, ναι, αλλά εγώ δεν τους πιστεύω. Πιστεύω πως κατά τύχη οι άνθρωποι αυτοί είναι δίπλα μου και δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την τύχη. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε πως με αγαπούν. Πιστεύω πως ψεύδονται. Σαν τα ψέματα που λέω εγώ στον εαυτό μου για να συνεχίσω, γιατί η αλήθεια είναι πως είμαι ανίκανος να συνεχίσω. Δεν πιστεύω στους ανθρώπους, ούτε γιατί ήρθαν, ούτε γιατί μένουν ακόμη. Και το πιο σημαντικό είναι πως δεν πιστεύω στον εαυτό μου.