Πήγαμε στην αποκριάτικη γιορτή, η καουμπόισσα παρέα με τη νεράιδα. Το ασημένιο πλαστικό πιστόλι της Άννας κρεμόταν πάνω από τη ροζ φουστίτσα μου. Η εμφάνισή μας στο σχολείο συνοδεύτηκε από τη μεγαλύτερη καζούρα της ζωής μας. Κάμποσα αγόρια από μεγαλύτερες τάξεις, ντυμένα κι αυτά καουμπόηδες, σχημάτισαν έναν κλοιό γύρω μας και άρχισαν να μας πυροβολούν με τα ψεύτικα πιστόλια τους, ενώ πολλές νεράιδες, πριγκίπισσες και Χιονάτες στέκονταν παράμερα γελώντας και γιουχάροντας. Κάποιος άσχετος, βλέποντάς μας, πιθανόν να σκεφτόταν ότι ήμασταν όλοι μαζί μια παρέα που διασκέδαζε, όμως ο τόνος και οι χειρονομίες των μικρών καουμπόηδων έδειχναν επιθετικότητα, κοροϊδία και σιχασιά. Μας σιχαίνονταν, αυτό ήταν, τους προκαλούσε αηδία η ίδια η ύπαρξή μας. Μόνο έτσι μπορούσα να εξηγήσω τη συμπεριφορά τους, αφού τα μεγαλύτερα αυτά παιδιά δεν μας ήξεραν προσωπικά. Δεν μασκαρευτήκαμε ποτέ ξανά. Τις Απόκριες έπαιρνε πάντα η μητέρα τηλέφωνο στο σχολείο και δήλωνε ότι ήμασταν αδιάθετες. Αδιαίρετες έπρεπε να λέει, αυτός ήταν ο λόγος που δεν μας επέτρεπε να μεταμφιεστούμε ούτε καν τέτοιες μέρες. Στο Τετ α τετ η Μαρία Δριμή περιγράφει την όλο προκλήσεις ζωή της Μαρίας και της Άννας, της Μαριάννας ή Άννας-Μαρίας, δύο σιαιμαίων αδελφών που είναι αδύνατος ο διαχωρισμός τους. Η αφήγηση μέσα από τα μάτια της Μαρίας και τις αντηχούσες σκέψεις της Άννας, οι οποίες κοινοποιούνται στην αφηγήτρια μέσω της «ένωσής» τους, παρουσιάζει την οδυνηρή πραγματικότητα μιας «εξ αδιαιρέτου ζωής», όπου η εκπαίδευση, η εργασία, ο έρωτας, οι μικρές καθημερινές συνήθειες και κυρίως η κοινωνική αποδοχή είναι καταστάσεις ανέφικτες για τις δύο πρωταγωνίστριες. Ενίοτε δημιουργούνται διάδρομοι διαφυγής, ωστόσο κι αυτοί συνοδεύονται από ευτράπελα, εμπόδια και ματαιώσεις, μην αφήνοντας τελικά άλλη επιλογή στην αφηγήτρια.