Ο ποιητής Ευθύβουλος Ευθυβούλου μάς ταξιδεύει στην ποίηση του κόσμου. «Απόψε το φεγγάρι δεν πάει να κοιμηθεί, / κατέβηκε απ’ τη στέγη και μπήκε στην αυλή, / το βλέπω να φλερτάρει με τ’ άσπρο γιασεμί, / έχοντας σκουλαρίκι του πεύκου το κλαδί...» Γερό σκαρί οι «Τεθλασμένοι Ορίζοντες» αρμενίζουν στις θάλασσες της ζωής κι όλο ξανοίγονται πιο βαθιά, με κρυμμένα νοήματα, με λέξεις αμφίσημες και αλλη- γορικές, με φωτοσκιάσεις εντάσεων και σιωπών. «Ξεφεύγει απ’ τα δέντρα και μπαίνει στο στενό, / καθώς δυο πεφταστέρια γλιστρούν στον ουρανό, / το βλέπω να σκοντάφτει στου βράχου τον αφρό, / να παίζει με την πούλια και τον αυγερινό...» Διάχυτη η μουσική της φύσης, μέσα από το λυρισμό των στίχων, μαρτυρά πως το ταξίδι αυτό δεν τελειώνει, με γλύκα και αλμύρα, χωρίς γρατζουνιές ή τσακίσματα, αλλά αγγίζει την αθάνατη ψυχή που φωλιάζει μέσα μας.