Η αδυσώπητη πάλη του ποιητή με το ποίημα δίνει την ευκαιρία στον Σταύρο Σταυρόπουλο να προβεί με μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας του, με ένα ποίημα-ποταμό που χωρίζεται σε 22 ενότητες. Γραμμένο σε ρυθμό πυρετώδη – θαρρείς σαν σε ασκήσεις αναπνοής και με εμφανές το στοιχείο της διακειμενικότητας, ο ποιητής αναπολεί, στοχάζεται, συμπεραίνει, αποφαίνεται για την ίδια την λειτουργία της λογοτεχνίας, πότε αγκαλιάζοντας την και πότε αμφισβητώντας τα δομικά υλικά της. Το πρόσωπο της λογοτεχνίας φιλοτεχνείται σαν ένα γυναικείο πορτρέτο στο οποίο ο ποιητής απευθύνεται διαρκώς σαν να ζητά εξηγήσεις. Το συναίσθημα αρδεύεται πολλές φορές ανεμπόδιστα, άλλες πάλι φορές συγκρατείται για να αφήσει χώρο στο υπερβατικό και το ανοίκειο. Στο τέλος, το τέλος είναι αναπόφευκτο. Αν μπορούσα θα εμφιάλωνα τα μι των ματιών σου Θα τα κόλλαγα πάνω μου σαν ασημένια καρφίτσα Σε κάθε βόλτα στην πόλη Κάθε φορά που το παράλογο φως Αποκτά ονοματεπώνυμο Και δακτυλικά αποτυπώματα Σαν δημόσιο κτίριο Που εγκαταλείφθηκε στις κορδέλες του Σαν ερείπιο ιστορικής σημασίας Σε ακατάλληλη σχέση με την πραγματικότητα Με το όριο ανάμεσα στον άνθρωπο και την εικόνα να μπερδεύεται Να σβήνει σε καθρέφτες γυμνό Να καταστρέφεται από ένα ξύλινο μάρμαρο Με αδιάκριτη διαφθορά στήθους Σε θαλάμους που χάνεται η κουλτούρα του σώματος Ενώ δημοσιεύεσαι Όπως βιβλίο που εκδίδεται Και μετά πεθαίνει Πεθαίνω σαν βιβλίο