Ω θάλασσα που την αυγή διαβαίνεις κανηφόρα σα γιορτινή πομπή και μ'' όλες σου τις θέαινες ξαναγεννιέσαι τώρα σε γρήγορη αστραπή: Αστάρτη με κατάμαυρο το στέμμα των κεράτων κι ολόγυμνο κορμί, π'' ορθή στην πλώρη διαπερνάς το μένος των κυμάτων μ'' ακράτητην ορμή - καλοπροαίρετη Ίσιδα, που σώζεις τα καράβια στου πόντου τη βοή, Τανίτ, που η Τύρος πάντοτε σε προσκυνά μ'' ευλάβεια και βράδυ και πρωί - Κυβέλη, Δίκτυννα, Άσχερα και Καλυψώ και Ρέα κι αέναη Τηθύς, κι ατέρμονη επικράτεια του μυστικού Νηρέα σ'' ωκεανούς βαθείς -