"Το κατόρθωμα του Θαλή", παρατηρεί ο W.K.C. Gurhrie, "έχει παρουσιαστεί από τους ιστορικούς μέσα από δύο εντελώς διαφορετικές θεωρήσεις: από τη μία, ως θαυμαστός πρόδρομος της σύγχρονης επιστημονικής σκέψης, και από την άλλη ως τίποτα περισσότερο από μια ολοφάνερη εκλογίκευση ενός μύθου". Σύμφωνα με τον ίδιο τον Guthrie, μπορεί κανείς να πει ότι "οι ιδέες του Θαλή και των άλλων Μιλήσιων δημιούργησαν μια γέφυρα μεταξύ δύο κόσμων -τον κόσμο του μύθου και τον κόσμο του νου". Ο Dmitri Panchenko υποστηρίζει ότι ο Θαλής ήταν τόσο φιλόσοφος όσο και επιστήμονας και μπορεί να θεωρηθεί ως ο άνθρωπος που θεμελίωσε ένα νέο τρόπο να μιλάμε για πράγματα που είναι αδύνατον να παρατηρηθούν. Ακολουθώντας τον Karl Popper υποστηρίζει ότι ο Θαλής θεμελίωσε την κριτική παράδοση και η παρουσία του σημάδεψε τη μετάβαση από τη διατύπωση ανεύθυνων ισχυρισμών στη διατύπωση υπεύθυνων αποφάνσεων, οι οποίες βασίζονται σε λογικά επιχειρήματα. Ενώ, όμως, ο Popper αποδίδει αυτή την εξέλιξη στην προσωπικότητα του Θαλή, ο Panchenko εξετάζει και τους κοινωνικο-πολιτικούς παράγοντες της εποχής.