Από τον 18ο αιώνα, που με τον μεγάλο γερμανό συγγραφέα του Διαφωτισμού Γκότχολντ Έφραϊμ Λέσσινγκ η δραματουργία των γερμανόφωνων λαών έκανε με αξιώσεις την εμφάνισή της, κατέκτησε και διατηρεί μέχρι σήμερα μια πολύ σημαντική θέση μέσα στο σύνολο της ευρωπαϊκής δραματολογίας. Οι συγγραφείς του κινήματος της Θύελλας και Ορμής, οι κλασικοί Γκαίτε και Σίλλερ, ο Κλάιστ, ο Μπύχνερ, ο Χέμπελ, ο Χάουπτμαν, ο Χόφμασταλ, ο Βέντεκιντ, η ομάδα των δραματουργών του γερμανικού Εξπρεσιονισμού, αλλά και ο Στέρνχαϊμ, ο Μπρεχτ, ο Τσούκμαγερ, οι νεότεροι Πέτερ Χακς, Ρολφ Χόχουτ, Πέτερ Βάις, Φραντς Ξαβέ Κρετς και διάφοροι άλλοι λιγότερο γνωστοί έχουν με τα έργα τους στηρίξει επί τρεις αιώνες το ρεπερτόριο των ευρωπαϊκών θιάσων και θεάτρων. Στην Ελλάδα ωστόσο αυτή η τόσο σημαντική δραματική παραγωγή παραμένει άγνωστη στην πραγματική της έκταση και σημασία, ίσως και εξαιτίας της δυσκολίας στη γλωσσική προσέγγιση. Πρόκειται ομολογουμένως για ένα κενό στην πρόσληψη του ευρωπαϊκού δράματος το οποίο έρχεται να συμπληρώσει το βιβλίο αυτό, που συγκεντρώνει μια μικρή επιλογή από μελετήματα και άρθρα της συγγραφέως πάνω σ αυτό το αντικείμενο, παρουσιάζοντας ορισμένους από τους συγγραφείς που αναφέρθηκαν, αναλύσεις έργων τους, αλλά και κάποια γενικότερης εμβέλειας ζητήματα και πτυχές ή επιδράσεις και διασυνδέσεις με την ελληνική δραματουργία.