Η Συμβολή της Ζακύνθου στην Επανάσταση του ’21 υπήρξε πρωταρχική, τόσο που χωρίς αυτή είναι αμφίβολο αν θα είχε δικαιωθεί ο Αγώνας. Μια απλή προσέγγιση, όπως αυτή που επιχειρείται σε αυτό το βιβλίο, ιστορικών γεγονότων, των απομνημονευμάτων των Αγωνιστών και των επισήμων ιστορικών πηγών, είναι ικανή να το δείξει. Όμως αποσιωπάται επειδή πρέπει να πέσει σκιά: Στην αρπαχτική συμπεριφορά κατά την Επανάσταση στα Δάνεια της Αγγλίας και στις περιουσίες των Τούρκων από τους Πρόκριτους της περιόδου της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι επικράτησαν και μετά την Απελευθέρωση και απετέλεσαν τα πολιτικά τζάκια και τον αφρό της κοινωνίας. Στους δύο Εμφύλιους Πολέμους για τη νομή της εξουσίας και του χρήματος. Στην αμέριστη συμπαράσταση της Ζακύνθου, σε εφόδια, πολεμιστές, νουθεσίες, φιλοξενίες και διαμεσολαβήσεις στις αυλές των ισχυρών της Ευρώπης. Στη συμβολή της Διεθνούς Μασονίας, πολύ διαφορετικής από ό,τι σήμερα, και του Διονυσίου Ρώμα, κυρίως στον ρόλο του άτυπου Υπουργείου Εξωτερικών των επαναστατημένων. Στο γεγονός ότι η Ζάκυνθος και τα Επτάνησα δεν συμμερίζονταν την εθνικιστική Μεγάλη Ιδέα, η οποία κατέληξε στην Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά πρέσβευαν τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανάπτυξη στο νέο Κράτος. Σαν να μην έφταναν αυτά, τα Επτάνησα και ο πολιτισμός τους αντιμετωπίστηκαν από το μετεπαναστατικό ελληνικό κράτος ως ξένο σώμα, φράγκικο και ως τέτοιο απομονώθηκαν και αφέθηκαν στον πολιτιστικό μαρασμό. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως κατέστρεφαν ένα τμήμα του ελληνισμού, του ελληνικού έθνους με διαφορετική ιστορική εξέλιξη. Δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν από την υπεροχή του πολιτισμού του Ιονίου. Παρατίθεται ονομαστικός κατάλογος με βιογραφικά των ζακυνθινών αγωνιστών του 1821.