Για την πέμπτη έκδοσι Η σπίθα ήταν κρυμμένη στην στάχτη. Μια λανθάνουσα αγάπη προς την Πόλι, την πολυαγαπημένη. Κι όταν η δική μου αγάπη έγινε βιβλίο, τότε πολλών η αγάπη φούντωσε, έγινε φλόγα και φωτιά. Κάποιοι το διάβασαν σε μια νύχτα. Άλλοι το διάβασαν και το ξαναδιάβασαν. Όλοι όμως έκλαψαν. Το διάβασαν άραγε ένεκα της λογοτεχνικής του αξίας; Όχι, βέβαια. Είναι απλώς καταγραφή αισθημάτων συγκινήσεως ή και λυγμών. Γι αυτό χτύπησε στο κέντρο. Στην καρδιά. Στην καρδιά όσων αισθάνονταν "Ρωμηοί, άλλα δεν ήξεραν το γιατί. Στην καρδιά όσων ήθελαν να έχουν και μάνα και πατέρα. Ήξεραν ότι κάπου έπρεπε να υπάρχουν. Αλλά δεν γνώριζαν που. Ανεκάλυψαν, λοιπόν, μέσ απ αυτό το βιβλίο ότι μάνα τους είναι η εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, "η Μήτηρ Εκκλησία" και πατέρας τους ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Γι αυτούς γίνεται η παρούσα πέμπτη έκδοσις και σ αυτούς αφιερώνεται με πολλή αγάπη.