Ο Βικέντιος Δαμοδός (1700-1754), γεννημένος στα Χαυριάτα Παλλικής της Κεφαλληνίας, ανήκει στη χορεία των Ελλήνων διανοητών και συγγραφέων της περιόδου της δουλείας (οθωμανοκρατίας και ενετοκρατίας), που αποτέλεσαν τους σκαπανείς στην ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας και νεώτερης επιστήμης, θεμελιώνοντας και την προσπάθεια για την υπέρβαση του σχολαστικισμού στο χώρο της Ορθόδοξης Θεολογίας. Το εκδιδόμενο εδώ διδακτικό εγχειρίδιό του για τον χώρο της Δογματικής Θεολογίας συνιστά σημαντικό μάρτυρα για τη συνέχεια ή ασυνέχεια της Ορθόδοξης πατερικής θεολογικής παράδοσης, αλλά και για τη διδασκαλία της Θεολογίας ως επιστήμης τον 18ο αιώνα. Τεκμηριώνει, ακόμη, την πορεία των σχέσεων Ορθόδοξης και Δυτικής Θεολογικής παράδοσης και τη συνέχεια της ορθόδοξης αντιρρητικής.