Μπορεί κανείς εύκολα να μιλά για Εκκλησία, για Ορθοδοξία, να βγάζει διθυραμβικούς λόγους για τα πολιτισμικά επιτεύγματα της Παράδοσης, να στηλιτεύει εχθρούς, να αυτοκολακεύεται ως προνομιούχος ιδιοκτήτης του εκκλησιαστικού οικοδομήματος και ως υπερασπιστής των "ιερών και των δικαίων" και με την ίδια ευκολία να μη βλέπει πως "ο Χριστός-Λόγος εξακολουθεί να αποδοκιμάζεται και να αποπέμπεται από τον κόσμο". Πως "χριστιανοί και άθεοι εξακολουθούν να βλέπουν τα Ευαγγέλια υπό το φως των μύθων και όχι τους μύθους υπό το φως των Ευαγγελίων"... Ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού, με έξοχο λόγο και βαθύτητα σκέψεως, αναζητά το Χριστό -το δρόμο που ο Χριστός άνοιξε στον κόσμο, για να "τον βγάλει απ την κατάσταση που ορίζει η φθορά και ο θάνατος" - ακολουθώντας τα χνάρια του αγ. Ιγνατίου του Θεοφόρου προς το μαρτύριο και εντρυφώντας στα λόγια και τις πράξεις των γερόντων της Ερήμου. Φράση φράση, το κείμενο αυτό σου αφήνει ένα αίσθημα ανάλογο μ εκείνο που νιώθεις διαβάζοντας τις "Περιπέτειες ενός Προσκυνητού": αισθάνεσαι μια ζωογόνο αλήθεια που μένει άπιαστη και θέλεις πάλι και πάλι να το διαβάσεις, να ταξιδέψεις μαζί του σήμερα και αύριο και του χρόνου και πάντοτε. Κλείνοντάς το ξέρεις πως "Δεν είναι έργο πειθούς ο Χριστιανισμός αλλά μεγαλοσύνης, όταν ο κόσμος τον μισεί". Το ξανανοίγεις και βλέπεις πως σε αφορά άμεσα κι είναι σαν ο Χριστός να φανερώνεται από χίλιους δρόμους -κι ότι ένας απ αυτούς σίγουρα μπορεί να είναι ο δικός σου δρόμος...