«Κάποια απ'' αυτά τα µηνύµατα (που αφήναµε η µια για την άλλη στο καλάθι µε τα σκατόχαρτα της τουαλέτας) τα ενσωµάτωσα, Αγγελική, στο ποίηµα «Αδερφούλα, θυµάσαι», που έγραψα και σου αφιέρωσα στα εικοστά µου γενέθλια, µέρες όλοι µας ελεύθεροι. Το Θ.Ν. είχε γίνει τότε η υπογραφή µας... Το Θήτα Νι ήταν, ωστόσο, πριν απ’ όλα µορς των τοίχων. Το «κτυπούσαµε» σχεδόν όλοι µετά το «σαγαπώ» αντί για αποχαιρετισµό. Σε συνθήκες κράτησης τα έλεγε όλα: «Θ.Ν. – Θα νικήσουµε»! Από την παγκόσµια επικράτηση του σοσιαλισµού µέχρι τη δική µας προσωπική νίκη απέναντι σε όσους µας κρατούσαν δεσµώτες και µας βασάνιζαν για «οµολογίες» και «καρφώµατα», για «αποκήρυξη» του κοµµουνισµού και της ανθρωπιάς µας, το Θ.Ν. ήταν το δικό µας αρκτικόλεξο, το ακουστικό σήµα αναγνώρισης ανάµεσά µας: Αυτοί µπορεί να ελέγχανε το σώµα µας, τη ζωή µας όµως την κουµαντάραµε ακόµα µόνο εµείς!» Στο επίκεντρο αυτού του Χρονικού για «τα παιδιά του Φλεβάρη» µισόν αιώνα αργότερα βρίσκεται µια συνέντευξη για τους πεντέµισι µήνες ανάκρισης στη «Μεσογείων» και σύντοµης προφυλάκισης στον Κορυδαλλό, που είκοσι χρόνια πριν «πήρε» από τη Νάντια Βαλαβάνη η γιατρός Αγγελική Σωτήρη, η κρυφή Πασσιονάρια του «χτυπήµατος του Φλεβάρη» (1974), του συντριπτικότερου απ’ όσα δέχτηκαν ΚΚΕ, ΚΝΕ και Αντι-ΕΦΕΕ στη δικτατορία. Με εκατοντάδες συλλήψεις και πεντάµηνη ανάκριση µε βασανιστήρια στη «Μεσογείων», όπου µεταφέρθηκε (1971-1974) το γνωστό «επιτελείο» της «Μπουµπουλίνας» µαζί µε νέους αστέρες. Μια αρχικά βιωµατική συνέντευξη για τον ΣΦΕΑ ’67-’74, είκοσι χρόνια αργότερα «διορ­θώθηκε» και συµπληρώθηκε µ’ εµβόλιµα κείµενα χρησιµοποιώντας «δύσκολες» πηγές ιστορικής έρευνας: Ο «φάκελος» της Γενικής Ασφάλειας για τη Νάντια Βαλαβάνη (1974-1981) – ανάµεσα στους 2.110 που σώθηκαν από την πυρά 17 εκατοµµυρίων «φακέλων» το 1989. Η Δικογραφία του Έκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών για «τα παιδιά του Φλεβάρη». Έγγραφα της «League for Democracy in Greece», της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα και του Foreign Office. Και µαρτυρίες προφορικής ιστορίας από ανθρώπους που δεν ρωτήθηκαν ποτέ για τη ζωή τους. Κόντρα στην επιχείρηση αναθεώρησης της σύγχρονης ιστορίας και στο φόντο όσων διαδραµατίζονται στην Παλαιστίνη, η συγγραφέας τεκµηριώνει ιστορικά τη διαχρονική σηµασία της απελευθερωτικής αντίστασης των νέων ανθρώπων στην πάλη για την αλλαγή του κόσµου. Μια αλλαγή που, σε συνθήκες κλιµατικής κατάρρευσης, τεχνολογικής επανάστασης, συστηµικής βαρβαρότητας και γενοκτονίας στη Γάζα, φαντάζει όσο ποτέ µακριά. Ταυτόχρονα, ποτέ άλλοτε δεν τη χρειαζόταν ο κόσµος όσο σήµερα.