Ήταν έτσι τα πράγματα στον ΠΑΟΚ που κάθε Κυριακή ένοιωθες πως σε σημαδεύει ένα όπλο στον κρόταφο. Στην ουσία λοιπόν, αντί για τη χαρά της κάθε νίκης επικρατούσε ανακούφιση, επειδή το όπλο δεν είχε εκπυρσοκροτήσει. Γνωρίζαμε όμως πως θα συνέβαινε την επόμενη, τη μεθεπόμενη ή όποτε γινόταν η στραβή. Ακόμα κι αν η ομάδα πετύχαινε το εξωπραγματικό των συνεχόμενων νικών, είναι σίγουρο πως εκείνος που σημάδευε περιμένοντας με το χέρι στη σκανδάλη, θα εφεύρισκε μια αφορμή για να τελειώσει το έργο. Το ποιος ήταν αυτός ποιοι τον βοήθησαν καθώς και τα πρόσωπα που συνειδητά ή όχι έπαιξαν το ρόλο του εκτελεστή, περιγράφεται στις σελίδες του πονήματος με κάθε σαφήνεια. Στον ΠΑΟΚ γνωρίζαμε καλά τι παίχτηκε, ποιο ήταν το σχέδιο, ο ιθύνων νους και τα βαποράκια, υπήρχε ωστόσο μια σημαντική δυσκολία. Οι πολέμιοι βρίσκονταν εντός του σωματείου είτε πέ­ριξ αυτού -από διάφορα μετερίζια- κάτι που σήμαινε πως η κήρυξη του πολέμου θα σηματοδοτούσε και την έναρξη ενός εμφύλιου, με απρόβλεπτες συνέπειες για το σωματείο.