Μια προσφυγίνα μάνα από τον τουρκοκρατούμενο Πόντο φτάνει, μέσα από μύριες κακουχίες και βάσανα, στην Ποντοκώμη, το μικρό προσφυγοχώρι της Πτολεμαϊδας για ν αναστήσει -αυτή κυρίως- οικογένεια με πέντε παιδιά. Ο πατέρας, κομμουνιστής κρατούμενος του Μεταξά, αντάρτης της Κατοχής, ένας από τους χιλιάδες νεκρούς του Εμφυλίου. Ο μεγάλος γιος στο Μακρονήσι, άλλος ένας γιος στο Δημοκρατικό Στρατό και στην πολιτική προσφυγιά. Η μεγάλη κόρη να χύνει τα μάτια της στο βελονάκι για να σπουδάσει το στερνοπαίδι, το Γιώργο, που "τα παιρνε τα γράμματα" κι ας είχε πάθος με τη μπάλα! Τυπική περίπτωση αριστερής οικογένειας των χρόνων του 50, σαν τις δεκάδες χιλιάδες άλλες, που επιβίωσαν "τρυγώντας [μόνο] τους καμπανούς" (τα "κορφοστάφυλα" που ξεμένουν μετά τον τρύγο), όπως υποτιτλοφορεί το βιβλίο του ο συγγραφέας υποδηλώνοντας το πολυποίκιλο "περιθώριο" στο οποίο ζούσε, τότε, η μισή Ελλάδα...