«Το βιβλίον τούτο δεν πραγματεύεται ούτε την Ιστορίαν την μακράν και ένδοξον του Όρους, το οποίον οι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου χωρίσαντες από των λοιπών της Αυτοκρατορίας χωρών έστησαν μνημείον αιώνιον της ευσεβείας αυτών, και εις το οποίον ο εν αρετή βίος των εν αυτώ ασκητών και οσίων προσέδωκε την επωνυμίαν Όρος Άγιον, ούτε την περιγραφήν των εν αυτώ θησαυρών της τέχνης και του λόγου, ούτε τον τρόπον της εν τω παρόντι ασκήσεως του μοναχικού βίου υπό των εν αυτώ βιούντων χιλιάδων μοναχών· πραγματεύεται την χαράν και την λύπην, τας αγωνίας και τας ελπίδας των εν αυτώ μοναχών, οίτινες εν ω είχον ακόμη υγρούς τους οφθαλμούς εκ των χαρμοσύνων δακρύων, διότι είδον και εψηλάφησαν το είδωλον των ελπίδων αυτών, Κωνσταντίνον τον ΙΒ΄, τον ζώντα διάδοχον των αοιδίμων ιδρυτών των Μονών αυτών Ελλήνων αυτοκρατόρων, ευρέθησαν αντιμέτωποι προς το πνεύμα του κόσμου το ιδιοτελές και άδικον, το πάση μηχανή αγωνιζόμενον να αποσπάση από των χειρών αυτών τον πολύτιμον θησαυρόν».