Βρεθήκανε πάλι στην τρομερή πόλη του Λονδίνου. Νύχτα. Πλάι στη γέφυρα του Λονδίνου. Και εκεί ο Ουάλλας, πάνω σε ένα παλούκι είδε στημένο, παραμορφωμένο από το κατράμι, το κεφάλι του. - Όχι, είπε ο Ουάλλας, αυτό μ έφερες να δω; - Όχι, είπε ο Άντριου. Σε έφερα για την υπόσχεση. - Ποια υπόσχεση. - Ξέρεις, ήμουν στο δικαστήριο. Σε είδα να δίνεις το δρόμο στον Μπρους. Και αυτός είπε ναι. - Μα δεν μιλήσαμε, Άντριου. - Δεν χρειάζονται λόγια, είπε ο Άντυ. - Ήτανε ένα νεύμα. Δεν ξέρω αν θα το κρατήσει. Έχει συμφωνίες με τον τύραννο. - Σ αυτή τη συμφωνία με εσένα έβαλε σφραγίδα που δεν τη σπάει.Ύε, κύε. Βράχηκε με το αίμα σου. Και καρποφόρησε. - Πώς ξέρεις; - Κοίτα εκεί. Μέσα στο σκοτάδι απέναντι, στα ριζά της γέφυρας καθόταν ένας άνθρωπος μέσα στο σκοτάδι. Ριγούσε ολόκληρος. Τον πλησίασαν και κατάλαβαν πως δεν ήταν ρίγη μα σιωπηλοί λυγμοί. Ολομόναχος έκλαιγε εκεί στη γέφυρα τη νύχτα του Λονδίνου. Και κοίταζε. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στη γέφυρα... Ήταν ο Ρόμπερτ Μπρους. Τότε ο Ουάλλας τον πλησίασε. Τον άγγιξε απαλά τον ώμο σαν δροσερή αύρα. Και του μίλησε με μια φωνή που άνθρωπος δεν την άκουσε. Ο Ρόμπερτ ένιωσε μέσα του μόνο τη συνείδηση να μιλάει στην ψυχή. - Μην φοβάσαι τα σκοτάδια. Η Λευτεριά, σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι, της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει. Τότε ο Ρόμπερτ σταμάτησε να κλαίει. Όρθωσε αποφασιστικά το βλέμμα. Μα ο νους του ανεμοζάλη. Κοιτούσε το κεφάλι.