"Η ποίησή μου είμαι εγώ", έλεγε η Ιδέα Βιλαρίνιο. Από την έκδοσή της πρώτης κιόλας ποιητικής συλλογής της, το 1945, η Βιλαρίνιο είχε αναγνωριστεί ως μία από τις σπουδαιότερες φωνές της ισπανικής ποίησης και ήταν ζωντανός θρύλος στην πατρίδα της, την Ουρουγουάη. Η μοναξιά της, οι έρωτές της, η πολιτικής της δραστηριοποίηση, το ήθος της εξύφαν έναν ιστό αδιαχώριστο από τους στίχους της. Έρως και Θάνατος συνιστούν θεμελιακές εμμονές της ποίησής της. "Βιώνω τα πάντα με ένταση, τον έρωτα, τον πόνο, την ευτυχία, την αγάπη για τον κόσμο, αλλά και την αγανάκτηση, την περιφρόνηση, την επιθυμία του θανάτου. Γράφω ευρισκόμενη στο αποκορύφωμα αυτών των συναισθημάτων, γι αυτό και ό,τι εκφράζω είναι δυνατό σκληρό ή συγκινητικό." Στην ποίησή της η Βιλαρίνιο παραδίδεται ολοκληρωτικά και άνευ όρων, "δίνει τα πάντα, δίχως να κρατάει τίποτε για τον εαυτό της", είχε πει ο σπουδαίος Αργεντίνος ποιητής Χουάν Χέλμαν. "Η ποίησή της μας επιτρέπει την είσοδο, όχι όμως την έξοδο. Περισσότερο από επικοινωνίας, συνιστά κοινωνία."