Το μυθιστόρημα "Το Βατερλώ δυό γελοίων" αποτελεί το εκτενέστερο πεζογραφικό έργο του συγγραφέα, αλλά και οριακό σημείο ως προς την εξάρθρωση της γλώσσας και την απόκλιση από τις αφηγηματικές νόρμες. Μετεωριζόμενος ανάμεσα στην πραγματικότητα, στη φαντασία και το όνειρο, ο μύθος είναι εντελώς απίθανος, ενώ συγχρόνως ισορροπεί θαυμαστά ανάμεσα στην οικονομία της πλοκής του και τις ευρηματικές παρεκκλίσεις του απ΄ αυτήν, δημιουργώντας έναν κόσμο που σου επιβάλλεται με την ειρωνεία και το χιούμορ του. Ό,τι υπερισχύει βέβαια δεν είναι η αληθοφάνεια ενός φανταστικού περιστατικού, αλλά η υπονόμευση της πραγματικότητας από τη φαντασία, της αλήθειας από το συγγενικό της ψεύδος, της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων από την αυθαίρετη συναρμογή τους. Χρησιμοποιώντας τρία στοιχεία που αποτελούν λέξεις-κλειδιά για την ποιητική του Σκαρίμπα -ρόλος, μεταμφίεση, ψεύδος-, αλλά και δομημένο πάνω σε μια πυραμίδα φτιαγμένη από ψεύδη, το "Βατερλώ δυό γελοίων" θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι συμπυκνώνει την ποιητική του ψεύδους (και της ψευδαίσθησης) διάσπαρτη ως πρακτική -αλλά και ως θεωρία- σχεδόν σε όλο το έργο του συγγραφέα.