Οπλισμένος βγαίνω στ’ ανοιχτά του πελάγου. Όπλα μου όσα κατανόησα μέχρι τα δεκάξι μου χρόνια, όσα χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο μυαλό μου, όσα αποθήκευσα στο κελάρι της ψυχής μου, όσα πετάριζαν στην καρδιά μου. Τώρα πια γνώριζα τι σημαίνει για μένα η πατρίδα μου, πώς εγγράφεται μέσα μου, πώς να αναγνωρίζω τη ρίζα μου. Έσκαψα βαθιά για να κατανοήσω τη σχέση μου με τους άλλους. Αισθάνθηκα τη δύναμη του έρωτα που γεννιέται και θεριεύει στο μυαλό και την καρδιά ενός νέου ανθρώπου. Πίστεψα στη δύναμη του Θεού που κρύβει ο καθένας μέσα του και ένιωσα περήφανος που μεγάλωσα σε σπίτι λευιτικό, που κοιτούσε κατάματα τον ουρανό χωρίς φόβο και δειλία. Ένιωσα την απόγνωση κάθε φορά που διαπίστωνα την αποκτήνωση του ανθρώπου από τη χούντα των συνταγματαρχών. Βούτηξα στα άπατα νερά της γνώσης, λάτρεψα τη λογοτεχνία και τη γλώσσα μας, ένιωσα υπερήφανος για την ιστορία του τόπου μας, που γέννησε τη φιλοσοφία, ανέπτυξε την επιστήμη και τον πολιτισμό και θεσμοθέτησε το δημοκρατικό πολίτευμα. Η δική μου Ιθάκη το νησί μου. Εκεί γυρίζω ξανά και ξανά κάθε φορά που νιώθω την ανάγκη να ξαποστάσω. Εκεί ακούγονται οι λέξεις και τα χρώματα που ηχούν κάθε φορά που ο παπα-Γιώργης παίρνει το δοξάρι του.