«…Φωτογραφίζοντας τις μορφές που σήκωναν και σηκώνουν την Ελλάδα μέσα κι έξω από τα σύνορά της! Μου έμαθαν να σκέφτομαι και να νιώθω… Μου έμαθαν να συμπεριφέρομαι ηθικά γιατί ήταν και είναι ηθικοί… Ελπίζω να συγκινηθείτε με τις μορφές που σας κοιτούν, αλλιώς έχω αποτύχει». Αυτά, μεταξύ άλλων, σημειώνει στην αρχή του βιβλίου του Το Βλέμμα ο φωτογράφος Στέλιος Σκοπελίτης. Φωτογραφίζοντας εκατόν τέσσερις ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, αποτυπώνοντας «το ίχνος του προσώπου τους», ο Σκοπελίτης διασταυρώνει τη ματιά του με το βλέμμα του φωτογραφιζόμενου και το δικό μας, και μέσα απ’ αυτήν τη συνάντηση βλεμμάτων ανακαλείται ο απών, ανακαλείται η κοινωνική και ιστορική μνήμη. Αλήθεια τι θα ήταν το πρόσωπο χωρίς το βλέμμα;