Τα ποιήματα της Δάφνης Νικήτα απηχούν την υπερσύγχρονη τάση της ενοποίησης των τεχνών, είναι ποιήματα εικαστικά, αρχιτεκτονικά, μουσικά, κινηματογραφικά και φωτογραφικά. Χωρίς να προδίδουν άμεσα το μυστικό τους, ωστόσο είναι ποιήματα μιλητά, μπορείς να τα πεις και να τα ξαναπείς όπως γινόταν και με τα παλιά ποιήματα. ("Το Ροδακιό") [Μικρό δείγμα γραφής:] ΤΟ ΒΡΟΧΕΡΟ ΒΑΓΟΝΙ Βρέχει καθώς το ξύλινο βαγόνι χαράζει τις γραμμές Από το ανοιχτό παράθυρο σε βλέπω να κρεμάς κλωστές από τον ουρανό και στην άκρη τους το χαμόγελό σου. ΣΑΝ ΑΓΚΑΘΙ Χωρίς εσένα μέσα σε κοιλιά γεμάτη λόγια το αγκάθι δε μ αφήνει να χαρώ της μέρας τα κρυμμένα ΒΡΑΔΙΝΗ ΕΞΟΔΟΣ Απόψε λέω να σ επισκεφθώ έντυσα λοιπόν με χρώμα τα μαλλιά κτένισα τα ρούχα και περπάτησα μέχρι την πόρτα σου Τότε ακούω μια φωνή -ακούω τη φωνή σου- που ανέβηκε στη στέγη μ ένα σύννεφο στη μέση να πει ένα τραγούδι