Αν θα μπορούσαν τα δέντρα να μιλήσουν για τις ανθρώπινες ιστορίες που έχουν αφουγκραστεί, κάτω από τον ίσκιο τους ή πάνω στα κλαριά τους, τότε εμείς όλοι οι άνθρωποι θα είμασταν -μάλλον- πιο σοφοί. Επειδή, όμως, τα δέντρα είναι σίγουρα πιο σοφά και πιο πλούσια από τους ανθρώπους, μας χαρίζουν μέσα από τα δεκάεξι διηγήματα αυτήν τους την κληρονομιά αλλά και την γνώση. Μια γνώση καθαρά αρχετυπική, που έχει να κάνει με το πώς οι εμπειρίες και οι συμπεριφορές μας μάς οδηγούν τελικά, μέσα από τις πέντε μας αισθήσεις, στον πόνο και στην αγάπη. Και, πλέον, είναι απόφαση του καθενός μας ξεχωριστά να αποφασίσει με ποιο τρόπο θα πορευτεί στη ζωή του. Και αν κάποιος από εμάς διερωτάται ποιος άραγε, να είναι ο τρόπος αυτός, θα μπορούσε απλά να αγκαλιάσει ένα αγαπημένο δέντρο, να κολλήσει το αυτί του πάνω στον κορμό του και να αφουγκραστεί όλα αυτά τα ελάχιστα, αλλά σπουδαία και σημαντικά, που έχει το δέντρο να του αποκαλύψει. Και όσοι περισσότεροι από εμάς αγκαλιάσουμε από ένα τέτοιο δέντρο, τόσο πιο κοντά θα έρθουμε σε αυτό που πραγματικά είμαστε και που πάντα ποθούμε να βιώσουμε. Και τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως ο δρόμος της αγάπης και της προσφοράς είναι ο τρόπος που επέλεξαν τα δέντρα για να υπηρετούν τους ανθρώπους. Ευχή μου κάποια στιγμή ο καθένας μας να προσφέρει "το ξύλο του κορμού-κορμιού" του στην φωτιά του δρόμου της ενότητας και της εξέλιξης της ανθρώπινης συνειδητότητας.