Στην παρούσα μελέτη παρουσιάζεται η θεσμική ταυτότητα του "Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία", όπως προκύπτει μέσα από τη σύσταση, το Καταστατικό και τη λειτουργία του, και αξιολογείται η συμβολή του στην εξέλιξη του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, ιδίως όσον αφορά τις εννοιολογικές οριοθετήσεις των τεσσάρων κατηγοριών εγκλημάτων πολέμου που εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του και την επέκταση της εφαρμογής τους και σε συρράξεις μη διεθνούς χαρακτήρα. Σ ένα εισαγωγικό κεφάλαιο, γίνεται μία αναδρομή στην διαμόρφωση κι εξέλιξη των κανόνων της ποινικής καταστολής των εγκλημάτων πολέμου, εξετάζονται προηγούμενες προσπάθειες σύστασης διεθνών δικαστηρίων για την δίωξη και τιμωρία εγκληματιών πολέμου, με κυριότερους σταθμούς τα Δικαστήρια της Νυρεμβέργης και του Τόκιο και αναλύονται οι λόγοι για τους οποίους δεν επαναλήφθησαν τέτοιες προσπάθειες έως και το 1993. Στο πρώτο Μέρος διερευνώνται οι ιστορικές διεργασίες που οδήγησαν στη σύσταση του Δικαστηρίου και αναλύονται, η νομική βάση σύστασης, τα χαρακτηριστικά του, καθώς και η δομή, η οργάνωση, η λειτουργία και οι διαδικασίες ενώπιον του, όπως προκύπτουν από το Καταστατικό, τον Εσωτερικό Κανονισμό του και από τη νομολογία του Δικαστηρίου. Στο Δεύτερο Μέρος εξετάζονται οι επιμέρους κατηγορίες εγκλημάτων που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Δικαστηρίου, εκτός από το έγκλημα της γενοκτονίας, για το οποίο δεν υπάρχει ακόμη σχετική νομολογία. Παρουσιάζονται, έτσι, οι σοβαρές παραβιάσεις των Συμβάσεων της Γενεύης του 1949, τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αναπτύσσεται η ιστορία ποινικοποίησης τους, η εξέλιξη του περιεχομένου των εγκλημάτων στο σύγχρονο ανθρωπιστικό δίκαιο και αναλύεται η ερμηνεία που έχει δώσει το Δικαστήριο για το περιεχόμενο και την εφαρμογή τους ειδικότερα σε συρράξεις μη διεθνούς χαρακτήρα. Τέλος, αξιολογείται η συμβολή του Δικαστηρίου στην εξέλιξη του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, ενώ επιχειρείται μια εκτίμηση των επιπτώσεων της νομολογίας του στο άμεσο μέλλον.