Ο Αριστείδης Ρωμανός διατυπώνει μια άποψη πάνω στην τύχη της έκτασης του Ελληνικού, ένα θέμα που βρίσκεται ήδη στην επικαιρότητα επί πολλούς μήνες, και που επομένως είναι πιθανό, ακολουθώντας την κοινή μοίρα της δημοσιότητας, να παύσει σε λίγο να απασχολεί την κοινή γνώμη. Σκοπός του είναι να εξηγήσει και να διαδώσει μια πρόταση που μέχρι σήμερα έχει αγνοηθεί ή έχει παρουσιαστεί για να απορριφθεί ταυτόχρονα: ότι η αξιοποίηση του Ελληνικού, κάτω από κατάλληλες προϋποθέσεις, μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στη γενικότερη αναζωογόνηση της πόλης και στη δικαιότερη κατανομή των δημοσίων υπηρεσιών και εγκαταστάσεων που αυτή η πόλη οφείλει να προσφέρει στους κατοίκους της μέσα σε ένα δημοκρατικό καθεστώς. Αυτή η ιδέα αποτελεί έναν τόσο υψηλό στόχο, που θα μπορούσε από μόνη της να αποτελέσει ένα μακροπρόθεσμο όραμα για την Αθήνα, προς το οποίο να προσανατολιστούν όλες οι σχετικές δημόσιες και ιδιωτικές επεν-δύσεις. Εξαρτάται όμως από τις πολιτικές αποφάσεις, που θα ορίσουν τους στόχους και τους συγκεκριμένους όρους της αξιοποίησης, αν το Ελληνικό θα αποτελέσει κλειδί στην πραγματοποίηση ενός εκσυγχρονιστικού Οράματος για ολόκληρη την πόλη ή αν, αντίθετα, θα αναπτυχθεί σαν ένα τυχαία μεγάλο οικόπεδο, που έπαψε να στεγάζει μια καίρια λειτουργία της πρωτεύουσας και αναμένει απλώς την οποιαδήποτε νέα του χρήση -που ενδεχομένως θα πραγματοποιηθεί με φαντασία, ακόμα και με εμπορική επιτυχία, αλλά που θα έχει χάσει την εξαιρετική ευκαιρία να αναζωογονήσει την καρδιά της Αθήνας.