Η σχέση του Έλληνα με το "τραγούδι" είναι άμεση και βιωματική. Μέσα από τη σύμπραξη λόγου, μέλους και -συχνά- κίνησης, το τραγούδι ξεπερνά τις συμβάσεις της συγκεκριμένης μουσικής φόρμας και λειτουργεί ως κώδικας έκφρασης κι επικοινωνίας, σύμβολο εθνοπολιτισμικής και ιδεολογικής-κοινωνικής ταυτότητας, συνδετικός κρίκος του ατόμου με την ομάδα, κιβωτός της συλλογικής μνήμης. Το ιδιαίτερο ύφος, η δομή, το περιεχόμενο, τα μουσικά όργανα, ο ρόλος των τραγουδιστών και των μουσικών και η σχέση τους με το κοινό στην παραγωγή, τη χρήση και τη διαχείριση των μουσικών πρακτικών -όλα αυτά διαμορφώνουν την "επιτέλεση" των τραγουδιών ως καθημερινή πολιτισμική πρακτική στις διάφορες κοινωνικές ομάδες και τις επιμέρους ιστορικές περιόδους. Η έκδοση αυτή επιχειρεί μια συνοπτική ιστορική αναδρομή στην πορεία και τον ρόλο του ελληνικού τραγουδιού, εστιάζοντας στο χρονικό διάστημα από την επανάσταση του 1821 έως και τη δεκαετία του 1950. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)