Γνωρίζοντας το πλήθος των εκδόσεων που αφιερώνονται στην αρχαία κληρονομιά της Ελλάδας, θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει γιατί έπρεπε να γραφτεί ακόμη ένα βιβλίο για τον ελληνικό πολιτισμό. Όταν ο Έμερσον είπε: « Κάθε άνθρωπος βιώνει προσωπικά μια αρχαία ελληνική περίοδο», στην ουσία εξέφρασε την πεποίθηση ότι ολόκληρος ο σύγχρονος πολιτισμός μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας και ότι κάθε νέα γενιά καλείται να διαμορφώσει την δική της άποψη για τον αρχαίο πολιτισμό. Η αιτιολόγηση για την ύπαρξη μιας νέας μελέτης σχετικά με τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας έγκειται στη προσπάθεια ιχνηλάτισης μιας μεθόδου που μπορεί να οδηγήσει σε μια βαθύτερη κατανόηση της ιστορίας στο σύνολό της. Γιατί αυτή η επίμονη λαχτάρα για την αναγέννηση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας αλλά παράλληλα και τόσο αναμφισβήτητος παράγοντας στην εκπαίδευσή μας; Με εξαίρεση τη σύγχρονη δομή του οικονομικού μας συστήματος και την τάση των τεχνικών μας εφευρέσεων, τα κύρια επιτεύγματα στον τομέα της γνώσης μας, αλλά και της εικαστικής δημιουργίας μας, έχουν τις ρίζες τους στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Οι Έλληνες ανακάλυψαν την βασιλεία του ανθρώπινου όντος μέσω της γνώσης που βασίστηκε στην διάνοια και γεννήθηκε από την συνείδησή τους. Στο πρόναο του μαντείου των Δελφών χαράχτηκε το ρητό «Γνώθι σ’ αυτόν». Αργότερα ο Πρωταγόρας είπε: «Πάντων χρημάτων1 μέτρον άνθρωπος». Και στο αποκορύφωμα της ελληνικής σκέψης, ο Αριστοτέλης χαρακτήρισε τον άνθρωπο ως τον πιο αγαπητό φίλο των θεών και κατέληξε: «Πρέπει να κάνουμε τον εαυτό μας αθάνατο!»