Η ταινία «Το φουστάνι της Ευδοξίας» αποτελεί την πρώτη απόπειρα του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος να εφαρμόσει την τεχνοτροπία του «δομημένου ρεαλισμού» στην 7η τέχνη, υπηρετώντας ένα σινεμά όχι πολύ διαφορετικό από εκείνο που περιέγραφε ο Μπαζέν με τη θεωρία τού μη-μοντάζ, και οραματίστηκαν οι Ιταλοί νεορεαλιστές· ένα σινεμά που δεν αποτελεί μια νέα έκφανση των εικαστικών τεχνών, ούτε μια τροποποιημένη εκδήλωση των παραδοσιακών παραστατικών τεχνών ή μια λογοτεχνικής φύσης κινούμενη αφήγηση μέσω εποπτικά αντιληπτών εικόνων. Ένα σινεμά όπου ο διάλογος, η απαγγελία, το τραγούδι, ο χορός, η θεατρικότητα, η μουσική εντός του κινηματογραφικού πλάνου, απορρίπτονται, καθώς υπονομεύουν το υπερχρέος τού σινεμά να αντικαθρεφτίσει την πραγματικότητα· δίχως επαγγελματίες ηθοποιούς που θα υποδύονται έναν χαρακτήρα, με απώτερο στόχο να κυριαρχηθεί όλο το σημειακό υλικό που μεταδίδεται μέσω τού φιλμ, και να κατασκευαστεί μια νέα ιδεολογική σχέση ανάμεσα στη συνείδηση του θεατή και την πτυχή τής υλικής πραγματικότητας που καταγράφεται με τη διαμεσολάβηση της κινηματογραφικής της απεικόνισης. Αποτελεί την πρώτη από μία σειρά ταινιών, όπου το θεματικό περιεχόμενο δεν υπερβαίνει το κινηματογραφικό κάδρο και τα όσα νοηματοδοτεί η εικόνα, απορρίπτοντας τον αυτοσχεδιασμό, την αυτοαναφορικότητα, την παράθεση φιλολογικού κειμένου, ώστε να επανακαθοριστεί το συντακτικό και η γραμματική τής 7ης τέχνης, διαμορφώνοντας μια νέα ποιοτική σχέση ανάμεσα στον κινηματογραφικό «μύθο» και την «πραγματικότητα».