Το φύλο της σύγχρονης δημοκρατίας είναι ανδρικό. Με το υπάρχον σύστημα σχέσεων των φύλων η "ουσιαστική" δημοκρατία, ακόμη και ως κοινωνική επιδίωξη, είναι αδύνατη. Ο εκσυγχρονισμός της γυναικείας κοινωνικής κατωτερότητας, που επιχειρείται μέσω προνοιακών πολιτικών και θεσμικών μεταρρυθμίσεων, παρά τις επιμέρους βελτιώσεις, αναπαράγει τη διάκριση πολιτών πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Όπως δείχνει άλλωστε και η ελληνική περίπτωση, πολιτικές που δεν αμφισβητούν τη διχοτομία γυναίκες-άνδρες εμπεδώνουν τελικά τον ανδρικό χαρακτήρα της δημοκρατίας. Με αναφορές στην παράδοση της ουτοπικής σκέψης, η συγγραφέας επιχειρεί ένα νέο προσδιορισμό της έμφυλης υπόστασης του υποκειμένου και μας προσφέρει μια ρεαλιστική προοπτική για την υπέρβαση της υπάρχουσας διχοτομίας του φύλου. Μια υπέρβαση που θα καθοδηγείται από, αλλά και θα οδηγεί σε νέες πολιτικές για τους έμφυλους πολίτες, συμβάλλοντας στην πραγμάτωση μιας ουσιαστικότερης δημοκρατίας. Στο Παράρτημα για πρώτη φορά, πενήντα χρόνια από της θέσπιση της γυναικείας ψήφου στην Ελλάδα, παρουσιάζονται αναλυτικά στοιχεία για τη συμμετοχή γυναικών στα κέντρα λήψεως πολιτικών αποφάσεων.