Στην πρώτη έκδοση του ημερολογίου της κόρης του, ο Όττο Φρανκ θεώρησε σκόπιμο να αφαιρέσει ορισμένα αποσπάσματα, τα οποία έκρινε ότι, για διάφορους λόγους, δεν έπρεπε να δημοσιευτούν. Μετά το θάνατό του, το Ίδρυμα ΄Αννα Φρανκ της Βασιλείας, ως γενικός κληρονόμος του, αποφάσισε να εκδώσει το ημερολόγιο χωρίς καμιά περικοπή, όπως θα το ήθελε η ίδια η Άννα. Το βιβλίο αυτό είναι η οριστική έκδοση του ημερολογίου της Άννας Φρανκ, χωρίς περικοπές και επιπλέον με ορισμένες προσθήκες και αλλαγές, που είχε κάνει η ίδια, λίγους μήνες πριν από τη σύλληψή της, όταν άκουσε στο ραδιόφωνο ότι γραπτά σαν τα δικά της θα δημοσιεύονταν μετά τον πόλεμο ως μαρτυρίες των απλών ανθρώπων για τη ζωή τους κάτω από τη γερμανική κατοχή στην Ολλανδία. Αλλά το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» δεν είναι μόνο η καταγραφή της καθημερινής τραγωδίας των θυμάτων του ναζισμού. Είναι και η έκφραση των ονείρων και των φόβων μιας κοπέλας, που δε διαφέρουν από τα όνειρα και τις ανησυχίες των εφήβων οποιασδήποτε εποχής και οποιασδήποτε χώρας. Και η Άννα Φρανκ δεν είναι μόνο μάρτυρας της θηριωδίας του ανθρώπου, αλλά και ένα σύμβολο πίστης στη θεμελιώδη καλοσύνη και την ανθρωπιά του. Για τους δύο αυτούς λόγους, το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» θα εξακολουθήσει να είναι ένα πολύτιμο ντοκουμέντο για πολλά χρόνια ακόμα, μια προειδοποίηση κι ένα μήνυμα ελπίδας.