Στην αρχαία γιαπωνέζικη λαογραφία το Κάππα είναι ένας δαίμονας του νερού που ζει σε ποτάμια και λίμνες και καταβροχθίζει μικρά άτακτα παιδιά. Απεικονίζεται με το σώμα χελώνας, άκρα βατράχου και κεφάλι με ράμφος. Στην κορυφή της κεφαλής υπάρχει μία κοιλότητα με νερό. Ενώ υποτίθεται ότι είναι υδρόβιο ον, δρα κυρίως στην ξηρά. Σύμφωνα με τον μύθο, το κοίλωμα στο κεφάλι πρέπει να διατηρείται υγρό, διαφορετικά χάνει τη δύναμή του. Στο έργο, «αυτό που αποδομείται είναι η αίσθηση της ασφαλούς απόστασης που μπορεί να έχουμε από το κακό. Όχι από αυτό που έρχεται να μας βρει, πάντα στο πεδίο βολής του θα βρισκόμαστε. Έχουμε όμως τη βολική συνήθεια να θεωρούμε πως ε μ ε ί ς είμαστε μακριά από το να κάνουμε κάποιες βδελυρές σκέψεις, πράξεις και ενέργειες. Είμαστε; Ή μήπως πλανιέται ανάμεσά μας, και μέσα μας, το Κάππα; Εκείνο το σκοτεινό δαιμόνιο, που το όνομά του ηχεί σαν το πρώτο γράμμα της λέξης Κακό;» αναφέρει ο Βασίλης Κατσικονούρης στο Επίμετρο της έκδοσης. Και η συγγραφέας Στέλλα Ζαφειροπούλου δηλώνει: «Προσπαθώντας να ανασχηματίσω το ανοίκειο, είδα το οικείο μπροστά μου. Και τρόμαξα».