Όταν τελικά το φεγγάρι βγήκε, ήταν μια θολή, κρύα σελήνη, κρυμμένη μέσα στις νεφέλες της. Μαζί της ήρθε και το κτήνος, να του τσακίσει τα κόκκαλα και να τα κάνει δικά του, να φάει τη σάρκα του για να την κάνει δική του, και να λιώσει την ψυχή του μέσα σε ένα σκοτεινό πηγάδι μίσους και ζωώδους οργής. Ο λυκάνθρωπος ήρθε και ένοιωθε πιο δυνατός από τις περασμένες νύχτες, πιο άγριος και θανάσιμος. Το ουρλιαχτό του χαιρετήθηκε με ζητωκραυγές από τους υπερασπιστές των τειχών που ήδη είχαν αρχίσει να απωθούν την επίθεση. Ταυτόχρονα, τα δέντρα του δάσους υποχώρησαν, σαν για να ξεράσουν μέσα από το σκοτάδι τον τρόμο. Το πλάσμα δεν έμοιαζε με τα άλλα. Ήταν τεράστιο, μια γιγαντιαία απρόσωπη μορφή που προχωρούσε μαζί με την ορδή. Το περίγραμμά του φαινόταν στο φως των κεραυνών, ένα πλάσμα σαν μια αποτυχημένη μίμηση της ανθρώπινης φιγούρας, χωρίς κεφάλι, μόνο με χέρια και πόδια παχιά σαν κορμούς δέντρων. Στο κέντρο του κορμού του σώματός του είχε μια σχισμή ψηλή, σαν άνθρωπος. Ξερνούσε σκιές από ‘κει και εκείνες έτρεχαν μαζί με την αγέλη του σκότους. Δεν έκανε ήχους. Κανέναν ήχο.