Σε ένα ορεινό χωριό της Θεσσαλίας συγκεντρώνονται συγγενείς και φίλοι για το "ξενάχωμα", την ανακομιδή των οστών μιας γιαγιάς από το μνήμα στο οστεοφυλάκιο. Το έθιμο όμως της εκταφής από τα συγγενικά μέλη της οικογένειας - σύμφωνα με την παράδοση του τόπου - γίνεται αφορμή να "ξεθαφτούν" πολλές προσωπικές και συλλογικές εφιαλτικές ιστορίες και μνήμες από τον Εμφύλιο και την ερήμωση του χωριού, που οδηγούν τελικά στην "άδοξη" διάλυση της οικογενειακής εκδήλωσης. Στο αφήγημα ξαναζωντανεύουν η δραματική δεκαετία του 40, η μετεμφυλιακή περίοδος και η μεγάλη μετανάστευση από την ελληνική ύπαιθρο προς ευρωπαϊκές και υπερπόντιες χώρες. Οι ήρωες του αφηγήματος είναι υπαρκτοί και πραγματικές οι επιμέρους ιστορίες, οι οποίες με την τραγική τους δύναμη αποκτούν τη συμβολική διάσταση μιας δύσκολης εποχής, που "βρικολακιάζει" συνειρμικά, ακόμη και σήμερα, ανάμεσα στους ανθρώπους που τη βίωσαν ή δοκίμασαν τους πικρούς καρπούς της.