Δίχως καμία υποψία υπερβολής, θα λέγαμε ότι τα λαϊκά δίστιχα κυρίως ορισμένων κύκλων (ερωτικά, γαμήλια, μοιρολόγια, της ξενιτειάς...), προσεγγίζουν θαρραλέα ακόμη και αυτή την ποίηση της Σαπφώς. Δεν μετράει σχετικά μόνον ο γενικότερος λυρισμός τους και το εγκώμιο. Είναι πρώτα από όλα ο λαμπρός και πολύχρωμος ανοιξιάτικος κόσμος τους, η ωραιότητα και τα νιάτα, η υγεία και η αλκή, η ευγένεια του αισθήματος και η ένταση του πάθους, ειδικά του ερωτικού, ο πόνος, ο καϋμός και η θλίψη του χωρισμού. Συνάμα όμως, είναι παράλληλη και η λάμψη πολλών εκφράσεων και εικόνων, η απλότητά τους, η ζωντάνια τους και η εκφραστική τους δύναμη.