Η Ζωή δε θυμόταν πότε οι λέξεις άρχισαν να μεταφράζονται σε πολύχρωμες εικόνες στο παιδικό της κεφάλι. Έτσι ήταν από την αρχή. Από τότε που απέκτησε συναίσθηση του εαυτού της, ο ήχος κάθε λέξης τής προκαλούσε το ίδιο πολύχρωμο οπτικό ερέθισμα: η Κυριακή ήταν εκρού, με διάφανες οριζόντιες ρίγες. Η Αθήνα, που είχε σχήμα πεταλούδας, ήταν κόκκινη κι έσβηνε σε πράσινες αχτίνες με λευκό περίγραμμα. Η μαμά ήταν αχνοπράσινη, βελούδινη, με κεντημένα ροζ μπουμπούκια κινέζικου γαρίφαλου. Όταν η μαμά έφυγε ξαφνικά από το σπίτι, το πολύχρωμο σύμπαν της Ζωής ξεθώριασε. Ως τότε, είχε ταυτίσει την απώλεια με το θάνατο. Τίποτα δεν την είχε προετοιμάσει όμως για την απώλεια της μαμάς, που έφυγε ζωντανή. Με τη θέλησή της. Έτσι ξεκίνησε το Λεξικό των Χρωμάτων. Για να χει κάτι να της δείξει όταν θα γύριζε. Η Ζωή μεγάλωσε. Το Λεξικό τελείωσε από χρόνια. Όμως η μαμά δε γύρισε ακόμα... Δεν ξέρουμε πώς να φυλαχτούμε απ’ την αγάπη. Στεκόμαστε μπροστά της, αθώοι, όπως μας γέννησε η μάνα μας. Κι όταν είμαστε πια εντελώς ανυπεράσπιστοι, τότε αρχίζουν να σκάβονται μέσα μας αθόρυβα οι πιο βαθιές πληγές. Γιατί πιο επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι από τους οποίους δεν υποψιαζόμαστε ποτέ πως κινδυνεύουμε.